Kronika życia, część 2.

Po chwili wkroczyliśmy do pomieszczenia, które, jak się już z resztą spodziewałam, wyglądało jak sala operacyjna xxl. Przy ścianach stały przeszklone regały, szafy i biurka, w których znajdowały się wszelakie probówki, zlewki, igły i inny sprzęt medyczny. Na samym środku stała wielka leżanka z przymocowanymi do niej za pomocą klamer pasami ze skóry. Jednak nie to sprawiło, że miałam ochotę z tamtąt czymprędziej uciekać.
Przy tylnej ścianie pomieszczenia znajdował się rząd wielkich lodówek, a jakże, przeszklonych. To też nie było jeszcze najgorsze. Najgorsza była ich zawartość. W środku znajdowały się różne ciała. Mężczyzn, kobiet czy zwierząt, zaóważyłam nawet kilka pojedynczych fragmentów ciał.
– A jednak, łowcy organów? – Szepnęłam czując narastający strach, lecz stojący obok mężczyzna znów dynamicznie pokręcił głową.
– Jak ci już mówiłem możesz być spokojna o swoje organki. Za chwilę dr Makowski wyjaśni ci sytuację. Zostawiam cię pod dobrą opieką! – Zarechotał puszczając moje ramię. Zaskoczona czymś takim zatoczyłam się w stronę leżanki, lecz udało mi się złapać równowagę i spojżeć na czas w stronę drzwi, bym zobaczyła, jak porywacz wychodzi z pokoju, zatrzaskując drzwi. Zostałam uwięziona w tym dziwnym miejscu, z ponownie narastającą paniką. Serce biło jak oszalałe. Czółam też, że plecy zaczynają ociekać zimnym potem.
– Spokojnie, kurwa spokojnie. Tylko spokojnie, Aria! – Szeptałam do siebie, prubując się uspokoić, ale szpony strachu były zbyt mocno zaciśnięte.
Gdy myślałam, że z powodu strachu utracę przytomność, albo dostanę zawału jeszcze przed właściwą operacją usłyszałam trzask drzwi, których wcześniej nie widziałam.
Wrzasnęłam głośno i krudko, ale przynajmniej otrząsnęłam się ze strachu, chociaż na chwilę.
– Spokojnie, tylko spokojnie! – Rozbrzmiał czyjś całkiem sympatyczny głos.
Włączyły się wielkie lampy zawieszone na ścianach oraz nad leżanką. W ich świetle zobaczyłam wkraczającego do pomieszczenia średniego wzrostu mężczyznę, ubranego w biały kitel. Jego oczy miały bardzo dziwny, metaliczny odcień, a włosy jak i elegancko przystrzyżona bródka były róde jak wiewiórczy ogon.
– Cieszę się, że dotarłaś do nas w jednym kawałku he, he. – Zaśmiał się, wyciągając dłoń i chwytając moją, nadal drżącą i spoconą.
– Nie musisz się niczego bać. Mogę ci zagwarantować jedno. Nie doznasz tutaj krzywdy. – Mówił dalej, lecz docierało to do mnie tylko w części. Panika znów zaczęła brać górę.
– Może żeby nam było milej, to się sobie przedstawimy, dobrze? Ja jestem Jacek Makowski i będę, głównodowodzącym całej operacji. –
– A, A, Ariana Modrzewiewska. – Wydukałam w końcu. Wsumie sama nie wiedziałam po co mu to mówię, ale wsumie, co miałam do stracenia, skoro i tak już mnie mieli? Czy opór by coś dał?
– Hmmm, jakie ładne imię. – Odpowiedział doktor uśmiechając się w taki sposób, który wywołał tylko dodatkowe ciarki na moich plecach, które i tak były już całe mokre.
– Po co mnie porwaliście? – Zapytałam odważniej, biorąc głęboki wdech.
– Widzisz, sprawa nie jest prosta. Po pierwsze zacznijmy od tego, że powinnaś czuć się wyjątkową. Nie każdy jest wystarczająco dobry, żeby trafić do nas, Ariano. –
– Co pan ma na myśli? –
– Szukamy ludzi, którzy nie są zwykłymi szarakami. Szukamy takich, którzy wyróżniają się czymś z pośród rszty społeczeństwa. No i ty jesteś taką osobą. –
– Niby skąd takie podejżenia? – Zapytałam ostrzej. Zaczynała do mnie powracać odwaga, co mnie lekko zdziwiło, ale też ucieszyło.
– Opserwowaliśmy ciebie od jakiegoś już czasu, bo wzbudziłaś nasze zainteresowanie, a te opserwacje tylko utwierdziły nas w przekonaniu, że mamy rację. Dla tego, – Przerwał, ponieważ przez niedomknięte drzwi weszły jeszcze dwie osoby.
Kroczącą po lewej stronie osobą był niski, korpulentny człowieczek ubrany w bardzo podobny strój, co doktor, lecz miał wyszyty symbol koła zębatego na sercu oraz nazwisko Masłowski. Jego włosy siwiały, po mimo tego, że nie wydawał się jeszcze szczególnie stary. W oczach płonął jednak wesoły błysk.
Obok niego szła wysoka, szczupła, ciemnowłosa kobieta w ciemnych okularach, której postać wydawała mi się znajoma.
– Skąd ja ją znam. Skąd ja ją znam. Skąd ja ją, – Zastanawiałam się, gdy nagle mnie olśniło.
To ta kobieta stała codziennie po połódniu na przystanku pod moją szkołą. To ta kobieta stawała za mną w kolejce w lokalnym sklepiku przez kilka d ni z rzędu. To ona pukała do drzwi dwa tygodnie temu pod pretekstem potrzeby skorzystania z telefonu. W reszcie, to ona wpędzała mnie w to poczucie zagrożenia praktycznie każdego dnia od ostatniego czasu.
– To ty. Wyszeptałam, patrząc jej prosto w twarz.
– Ach tak, wybacz. – Odpowiedziała, patrząc prosto na mnie. Jej ciemne okulary trochę mnie niepokoiły.
– No dobrze. To myślę, że teraz jest czas na zadawanie pytań. Niech nasza pacjentka zostanie wtajemniczona w całą sprawę, co o tym sądzicie? – Zapytał doktor przybyłą właśnie resztę, na co oni kiwnęli delikatnie głowami.
– Najpierw, pozwolisz, wyjaśnię ci sprawę, którą w tobie za pewne pobudziło moje przybycie. – Powiedziała moja prześladowczyni, nadal nie odwracając wzroku.
– Zaczniemy od początku, będzie łatwiej. Nazywam się Arkadia Koronier i jestem, że tak to nazwę, poszukiwaczką. Szukam nadających się do naszego projektu ludzi. –
– To ty mnie śledziłaś. To ciebie widywałam ostatnio prawie co dziennie. – Mówiłam dalej chłodno.
– Zgadza się. Ja i mój partner, który ciebie tutaj przyprowadził mieliśmy za zadanie zdobyć o tobie informacje. Staraliśmy się ci się nie rzucać w oczy, ale jak widzę, jesteś bystra. Tym też pokazujesz, że jesteś godna całej operacji. –
– No dobrze, wszystko rozumiem, ale o co tutaj chodzi? – Nie wytrzymałam. Ciekawość była już po prostu zbyt wysoka. Nawet tajemnicza kobieta i dziwny mężczyzna odeszli na dalszy plan.
– Widzisz, pracujemy tutaj nad ulepszeniem człowieka. Chcemy, by ludzie nigdy się nie skończyli. Żeby przetrwali do końca i dłużej. Żeby stali się panami wszechświata naszego, jak i całego kosmosu, gdy przyjdzie na to pora. – Odezwał się mały człowieczek lekko skrzeczącym głosem.
– No i niby jak to ma działać? – Zapytałam z lekkim politowaniem czując, że strach gdzieś odszedł, krążąc gdzieś jak uwiązany na smyczy pies.
– Powiem to w prost. Zamierzamy przenieść całe twoje jestestwo do robotycznego ciała, które będzie w stanie przetrwać wszystko i wszystkich. Staniesz się poprostu nieśmiertelna. – Powiedział doktor. –
Kompletnie nie spodziewałam się czegoś takiego. Przyznaję, miałam dość ciekawe myśli. Może zamierzają wszczepić mi jakieś mechanizmy, wymienić wnętrzności na jakieś wysoce zaawansowane odpowiedniki z plastiku, no może poddać jakimś mutacjom, ale to? – Starałam się sobie to wszystko poukładać w głowie, lecz coś mi na to nie pozwalało. Po prostu nie byłam w stanie uwierzyć w takie coś.
– To jakiś żart, prawda? – Zapytałam. –
– Oczywiście, że nie. – Odparła na to Arkadia, składając dłonie w piramidkę. – Powiem więcej. Nie jesteś pierwsza, z którą to zrobiliśmy. – Powiedziała gestem wskazując lodówkę w koncie.
– I wy myślicie, że ja się na to tak po prostu zgodzę? Porwaliście mnie, przetrzymujecie w jakimś podejżanym pomieszczeniu, a teraz, chcecie zrobić ze mną, sama nawet nie wiem co. Co będzie z moją rodziną, znajomymi, dawnym życiem? Do czego chcecie mnie wykożystać? – Wyrzucałam z siebie serię pytań i wyrzutów. Po moich policzkach zaczęły płynąć nawet łzy, które już sama nie wiedziałam, czy były efektem zerwania jakiejś granicy, gniewu czy żalu.
– Spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Czy potrzebna nam twoja zgoda? Pomyślmy. Nas jest trójka, ty jesteś jedna, już i tak w naszych rękach. Jeszcze nam podziękujesz za wybranie ciebie. Co do dawnego życia, no cuż. Trzeba coś poświęcić w imię większego dobra, prawda? Być może oni też kiedyś tutaj trafią. A jak nie oni, to z pewnością znajdziesz innych. Co do tego, co chcemy z tobą zrobić, albo raczej, jak to sama pięknie ujęłaś, do czego chcemy ciebie wykorzystać, no cuż. Nie chcemy ciebie wykorzystywać, chcemy ci dać lepsze życie i tyle. – Powiedział doktorek.
– No chyba was ostro popieprzyło! – Krzyknęłam z furią w głosie.
W mojej głowie panował totalny chaos. Starałam się sobie wszystko jakoś poukładać, ale się nie dawało. Wszystko wyglądało jak chory żart, albo koszmarny sen. Ale gdzieś w głębi siebie wiedziałam, że to prawda, i to było w tym wszystkim najgorsze.
– Co się stanie z moim ciałem? – Zapytałam po chwili lekko drżącym głosem.
– Zostanie umieszczone w lodówce do czasu, kiedy nie wymyślimy, czy będzie się dało przerobić je także na nieśmiertelne. Wtedy byś mogła powrócić do niego i żyć dalej, mniej więcej jak kiedyś. – Odparł korpulentny.
– No to już chyba wszystko wiesz. – Doktorek zatarł ręce, patrząc na mnie. Szukałam jeszcze jakiegoś pytania czy czegoś, żeby przeedłóżyć tę dziwną rozmowę i może wymyśleć plan ucieczki, ale w mojej głowie było teraz kompletnie pusto.
– Zaczekajcie! A co jeśli, – Zaczęłam, lecz przerwała mi pani inżynier.
– Dobra, nie przedłużajmy. – Jacek, Zdzisiek, dawajcie ją na stół! – Wydała szybkie polecenie Arkadia, patrząc na mnie z dziwnym wyrazem twarzy.
Rzucili się na mnie z głodnym wyrazem twarzy, jednak ja nie chciałam oddać skóry łatwo. Początkowo było dość prosto omijać ich niezdarne pruby. Wysmyknęłam się z wyciągniętych już łapsk siwego i z całej siły przygrzmociłam pięścią w nos doktorka, plamiąc jego kitel na czerwono.
Lecz po chwili jakby moi porywacze nabrali energii, bo rzucili się na mnie z nową siłą. Rozpaczliwie szukałam jakiegoś wyjścia, ale w tym pokoju nie było się gdzie ukryć, albo czego zabrać do obrony, bo wszystko było albo przymocowane, albo ukryte za szkłem.
W końcu stało się to, co się stać musiało. Podnieśli mnie. Doktorek za ramiona, Masłowski za nogi i zaczęli nieść w kierunku leżanki.
– Niee, zostawcie mnieee! – Krzyczałam prubując nadal się uwolnić, ale była to walka z wiatrakami.
Położyli mnie dość łagodnie na łóżku, przypinając pasami. Znajdowałam się teraz w sytuacji bez wyjścia. Nie mogłam się niemalże ruszać przez krępujące moje ruchy skórzane elementy, a w głowie narastała straszliwa panika.
– Proszę. – Wyszeptałam błagalnie, a z moich oczu zaczęły cieknąć większe strumienie łez. Starałam się być silna i niewzruszona, ale to było już zbyt wiele.
– Gdy się już obudzisz, będzie już po wszystkim. Wyszeptał doktor delikatnie ocierając moje łzy dłonią.
Koronier zbliżyła się w moją stronę, dzierżąc w dłoni wielką strzykawkę z dziwnym, czerwonawym płynem.
– Co, co to jest? – Wyszlochałam cicho patrząc na nią bezsilnie.
– Coś, co pozwoli ci zasnąć. – Odparła, wbijając igłę w moje prawe ramię.
Nie wiem, co się dalej działo, bo straciłam przytomność, najpewniej przez środek ze strzykawki.